) Od razu śpieszę wyjaśnić, dlaczego wybrałem obrazek akurat w takim stylu, otóż, za górami, za lasami, gdy ciapciak był jeszcze młodszym, nieprzystosowanym emocjonalnie i trochę smutnym ciapciakiem, miał fazę na fascynację samobójstwami, "zdechłymi aniołami" i innymi pierdołami. Jakiś taki osobliwy odłam emo. Osobliwy, gdyż zamiast smutasić do rocka i metalu i nadużywać samookaleczeń fizycznych, smutasił do muzyki trance (akurat słuchanie tego typu muzyki mu zostało, choć już nie smutasi) i nadużywał samookaleczeń psychicznych, poprzez środki powszechnie uważane za psychoaktywne. (co na szczęście mu nie zostało)Toteż dawne echa upajania się mrokiem, skłoniły mnie do wyboru właśnie tego obrazka, i mimo tego, że trochę tu ciemno, to pani aniołkowa jest całkiem przystojna, ładnie skadrowana i ma bujne... skrzydełka. A i zabawa z interpretacją też może skusić niejednego filozofującego puzzlowego pielgrzyma, spragnionego odrobiny światła w mroku.
Na pierwszy ogień - lico, i to wcale nie z powodu faktu, iż chciałem możliwie szybko przyjrzeć się pewnej ładnej twarzyczce, w trochę większym formacie niż pudełkowy, przyczyna była nad wyraz pragmatyczna i nie tak romantyczna - twarzyczka i przyległości były po prostu najprostsze. Tracąca płatki róża, również zaczerwieniła się błyskawicznie i na tym zakończyła się zabawa w frywolne układanie mrocznych dziewczynek. Pierwsze lekkie trudności zaczęły się, gdy ukazana tu, upadła białogłowa, która zapewne bardzo tęskni za cofnięciem czasu i nie byciem upadłą, otrzymywała swe pierwsze skrzydło, choć to wszystko jeszcze było do opanowania, dużo bardziej przerażał mnie widok nieprzebranej czerni elementów, majaczących na większości tacek, ale o tym za chwilę, póki co nacieszmy się widokiem bardzo ładnie wyeksponowanego ramienia i zdecydowanie zbyt mało wyeksponowanej "przestrzeni podramiennej".
Nacieszywszy się już owymi kuszącymi widokami, wyobraziwszy sobie resztę, zapewne równie kuszących widoków, przechodzimy wreszcie do całej pozostałej feerii (aż trzech) barw obecnych na obrazku. Tło nie było już wprawdzie spacerkiem, ale nie była to również jakaś karkołomna wspinaczka na wyżyny "puzzlerstwa". Gdy mroczna pani wciąż wypłakiwała się, żałując tego kim się stała, odkrywszy pod postacią róży ostatnią umierająca cząstkę dobra, pomału powstawało sobie, tak bardzo pomarańczowo - brązowe tło, po jego ukończeniu zaczął ukazywać się także zarys drugiego skrzydła, do którego powstania jeszcze jednak dłuuga droga. bo oto...
Mrok, mrok spowił cały świat, pięćdziesiąt odcieni czerni, zawartych w około trzystu pozostałych elementach, mrocznych, jak kawa z sześciu łyżeczek lub nieprzebrane odmęty ludzkiej nienawiści, w której wkrótce zapewne utoniemy, jeśli świat będzie dalej staczać się równią pochyłą. Jednak jest jeszcze szansa, ostatni promyk nadziei i rozwiązanie wszystkich problemów - układanie po kształtach.
Na szczęście wykrojnik był dość pomocny w tym przedsięwzięciu, choć zanim nastąpił długo wyczekiwany koniec, anielska niewiasta musiała wylać jeszcze mnóstwo łez nad losem każdej bezpowrotnie utraconej cząstki siebie, która umierała zawsze, gdy róża traciła któryś z płatków, na śmierć których nigdy nie była przygotowana, popadając z każdą z nich w coraz większy mrok, choć wiedziała, że musi spróbować się z tym pogodzić i jeszcze wiele płatków musi zostać utraconych, by i ona w końcu zasłużyła na dołączenie do nich, by w końcu zjednoczyć się ze swoimi pozostałymi częściami w innej rzeczywistości, wymiarze i czasie.
Na koniec, z racji tego że uwielbiam przekazywanie i kreowanie myśli i emocji przez muzykę, podsumowanie ostatniej interpretacji obrazka, swoiste ostatnie słowa każdego kolejnego utraconego różanego płatka: (klik)
Z kolei ten utwór wymiernie pomógł mi w "uporządkowywaniu siebie" po stracie bliskiej osoby: (klik)
A jako ciekawostka, coś z mych "młodzieżowych" czasów: (klik)
PS. Powywnętrzałem się trochę na temat mojej młodości, narażając się zapewne na uśmiechy politowania i tym podobne, (w naszej kulturze chłop nie powinien wyrażać emocji zarezerwowanych dla kobiet) ale nic to, niech pierwszy rzuci kamieniem ten, który nie zapłakał choćby na Królu Lwie czy Moim Przyjacielu Hachiko.
