Bardzo mi się spodobał widok tych pojedynczych puzzli, jak je sobie rołożyłam - te kolory, te widoczne maźnięcia pędzla, pęknięcia farby! Na pewno skuszę się kiedyś jeszcze na inne puzzle przedstawiające dzieła sztuki, bo to niesamowite doświadczenie, móc obcować z reprodukcją w ten sposób.
Problem zaczął się jednak już na etapie układania ramki, której większość składa się z całkiem czarnych puzzli. I byłaby to po prostu żmudna robota dopasowywania ich po kolei, gdyby nie to, że te puzzle są tak zrobione, że często więcej niż jeden puzzel pasuje. Co później powoduje, że zostaje teoretycznie tylko kilka, ale nie składają się one wcale w całość... Porzuciłam więc kończenie tej ramki i zabrałam się za środek.
Nie było to łatwe, ale pomału, pomału ułożyłam prawie całą dziewczynę:
W tej chwili puzzle wyglądają tak i leżą od kilku dni na mojej podłodze czekając na lepsze czasy:
Jak widać zostało mi już tylko to tło i cała masa czarnych puzzli... Co jakiś czas siadam i dokładam po kilka, ale szczerze mówiąc, mam ochotę je zwinąć, wrzucić do pudełka i nigdy więcej na nie nie patrzeć. Powstrzymuje mnie jedynie to, że puzzle są naprawdę ładne i chciałabym je powiesić. Czy kiedykolwiek uda mi się je skończyć? Nie mam pojęcia
Wrzuciłam więc z powrotem wszystko do pudełka i oddałam osobie, która miała do nich więcej cierpliwości 
Szkoda.